Opština Osečina
Do IX veka slovenska plemena se raspoređuju, formiraju plemenske saveze i osnivaju prve države. U vreme kneza Časlava Klonimirovića ovaj kraj je ušao u sastav prve srpske države – Raške. Ona se raspla kada je Časlav oko 950 -te godine poginuo u borbi protiv Mađara. Mađari su, odkad su se krajem IX veka naselili u Panonskoj niziji postali trajno zainteresovani za osvajanje ovih prostora. Vizantija je ponovo uspostavila svoju vlast na Balkanu, a Srbi su obnovili svoju samostalnost početkom XIII veka. Ovo područje postaje pogranična zona i poprište borbi najpre između Vizantije i Ugarske (Mađarske), a zatim između Srbije i Ugarske.
Mađari ove krajeve trajno zauzimaju krajem XII veka, a kralj Bela IV 1235. godine formira Mačvansku banovinu u čiji sastav ulazi i osečanski kraj. Srpski kralj Dragutin, kao ugarski zet 1284. godine dobija na upravu Mačvansku banovinu koja pod srpskom upravom ostaje i posle njegove smrti. 1319. godine ugarski kralj Karlo Robert vraća Mačvansku banovinu Ugarskoj. Car Dušan je uspeo da granicu Srbije pomeri do Save, ali nije uspeo da je trajno zadrži.
Mačvanskom banovinom je upravljao i knez Lazar sve do pogibije na Kosovu. Dve godine posle Kosovskog boja u ovim k rajevima se prvi put pojavila turska vojska. Zahvaljujući nevoljama u koje su Turci upali posle poraza kod Angore 1402. godine despot Stefan Lazarević je obnovio srpsku državu. Od ugarskog kralja Žigmunda dobija Mačvansku banovinu na doživotnu upravu. Njegov naslednik Đurađ Branković uspeo je da zadrži ove krajeve, ali samo dok Turska ponovo nije ojačala.